معنا شناسی اجتهاد
30 فروردین 1397 توسط اعظم غلامي
اجتهاد،در اصطلاحی در فقه اسلامی به معنای استنباط احکام شرعی با شروطی خاص از منابع فقه یااستنباط احکام یا ووظایف عملی شرعیاز ادله واصول. کسی را که به توانایی اجتهاد رسیده است ،مجتهد یا فقیه گویند.اجتهاد نیازمند آموختن شاخه های مختلفی از علوم دینی وادبی است.طلاب علوم دینی برای رسیدن به اجتهادسال ها در آموختن ادبیات عرب،اصول فقه،منطق ،ایات الاحکام،رجال و درایه،نظریه های فقه های متقدم،تفسیر قرآن وجز آن تلاش میکنند.بنابراین فقه شیعه،واجب تخییری است؛بدین معنا که هر مکلفی مخیر است یا اجتهادکند یا به واسطه تقلید از مجتهدو یا با احتیاط،احکام شرعی را به دست آورد. از سویی دیگر،اجتهاد برای حفظ احکام شرعی از فراموشیو برای پاسخگویی به مسایل شرعی واجب کفایی است